Érica Esmorís

Ola Hola Hello

Érica Esmorís

Mis libros

{:es}

Fotografía de Nelson Corsino

                            Paso las horas delante de mi ordenador, para el que tanto ahorré y al que adoro en la intimidad de la luz del flexo. Me gusta la playa, conducir mi furgoneta, los perros, pasarme horas en el agua y no sentir frío, comer con las manos y escribir. No me gustan los despertadores, tampoco hacer la cama y lo que menos, los pimientos (sí, sufro de pimientofobia).

De mi infancia destaco mi tenacidad, que no terquedad, por convertirme “de mayor” en veterinaria y escritora y mi admiración por la indomable Pippi Langstrumpf. Lo primero lo conseguí—soy veterinaria y también, autora—, y lo segundo me llevó hasta la isla de Gotland, en Suecia, a la mismísima casa de Pippi.

Conquistando Gotland

Escribo desde muy pequeña. En la casa de mis padres hay cajas enteras llenas de cuentos y periódicos caseros frutos del delirio infantil que sobrevivieron al diseño minimalista de mi madre: historias originales, adaptaciones y noticias familiares acompañadas siempre de ilustraciones, al principio escritas a mano, después con la máquina de escribir que mi padre prejubiló tras la compra de su primer Spectrum.

Después de terminar la carrera y de trabajar algunos años, colgué mis botas de goma de veterinaria para seguir el gusanillo de la creatividad. Decisión que no extrañó a quien me conocía.

Mi formación en dramaturgia sucedió, de un modo casi natural, en los departamentos de desarrollo y guion de las más importantes productoras gallegas. Guiones de cortometrajes, largometrajes, adaptaciones de novelas… El audiovisual influyó en mi manera de trabajar las historias, importando la estricta organización del guión: storyline, escaleta, tratamiento y ¡primera, segunda y tercera versión del libro!

Me estrené en el mundo editorial con Aldea Poética. Dadaísmo en verso (editorial Ópera Prima, 2010), un libro de poemas para niños en el que comparto autoría con Ouka Lee, Luis Eduardo Aute o Rafael Soler, entre otros, y al que aporto dos poemas dadaístas: «Pinzas aladas» y «Palabras jaula».

En el año 2013 publiqué la novela infantil O poder de Amabel con la editorial Sushi Books, un sello nuevo que creyó en mí y apostó por mi primer libro. Autotraduje O poder de Amabel del gallego al castellano —El poder de Amabel— y después también se publicó en catalán —El Poder De L’amabel— y eusquera —Amabelen boretea—. En enero de 2016, El poder de Amabel fue adaptado al teatro por la compañía Pérez & Fernández con gran éxito de público y crítica.

En verano de 2015 publiqué mi segunda novela, para un lector preadolescente, Ulises e as cronoamigas (en gallego) y  Ulises y las cronoamigas (en castellano), también con la editorial Sushi Books.   Aventura en los 50: Surfistas en California es el primer título de una serie de libros para niños entre 8 y 12 años ilustrada por el genial Jacobo Fernández Serrano.

Pocos días después de la presentación de Ulises e as cronoamigas, el seis de junio de 2015, en la Illa de San Simón, recogí el prestigioso premio Merlín de Literatura Infantil de la editorial Xerais por la novela Nena e o mar. El libro, con las maravillosas ilustraciones de Dani Padrón, me mantuvo ocupada de colegio en colegio durante todo el curso escolar 2015-2016 e hizo de pasaporte literario para acceder a las ferias internacionales de libro, la de Fránkfurt (Alemania) y la de Guadalajara (México).

Recogiendo el premio Merlín

En mayo de 2019 publico Quen salva un can, ilustrado por Iria Fafián, con la editorial Xerais, un homenaje a mi perra Lola y a todos los perros que, como ella, merecen una segunda oportunidad. 

Quen salva un can e Nina
Quen salva un can e Nina

A principios de 2020 publico con Galaxia un texto en un proyecto colectivo, junto a otras nueve escritoras, coordinado por Montserrat Muriano. Mi texto, Peligrosas Criaturas, se incluye dentro de este volumen, Habitando historias, que trata del libro y de la lectura.

Érica Esmorís en los medios

{:}{:gl}

Fotografía de Nelson Corsino

Paso as horas diante do meu ordenador, para o que tanto aforrei e ao que adoro na intimidade da luz do flexo. Gústame a praia, conducir a miña furgoneta, os cans, pasar as horas na auga e non sentir frío, comer coas mans e escribir. Non me gustan os espertadores, tampouco facer a cama e o que menos, os pementos (si, sufro de pementofobia).

Da miña infancia destaco a miña tenacidade, que non teimosía, por converterme “de maior” en veterinaria e escritora e a miña admiración pola indomable Pippi Langstrumpf. O primeiro conseguino —son veterinaria e tamén, autora—, e o segundo levoume ata a illa de Gotland, en Suecia, á mesma casa de Pippi.

Conquistando Gotland

Escribo dende moi pequena. Na casa dos meus pais hai caixas enteiras cheas de contos e xornais caseiros froitos do delirio infantil que sobreviviron ao deseño minimalista da miña nai: historias orixinais, adaptacións e noticias familiares acompañadas sempre de ilustracións, ao principio escritas a man, despois coa máquina de escribir que o meu pai prexubilou tras a compra do seu primeiro Spectrum.

Despois de rematar a carreira e de traballar algúns anos, colguei as miñas botas de goma de veterinaria para seguir o gusaniño da creatividade. Decisión que non sorprendeu a quen me coñecía.

A miña formación en dramaturxia sucedeu, dun modo case natural, nos departamentos de desenvolvemento e guión das máis importantes produtoras galegas. Guións de curtametraxes, longametraxes, adaptacións a novelas… O audiovisual influiu na miña maneira de traballar as historias, importando a estrita organización do guión: storyline, sinpose, escaleta, tratamento e primeira, segunda e tercera versión do libro!

Estreneime no mundo editorial con Aldea Poética. Dadaísmo en verso (editorial Ópera Prima, 2010), un libro de poemas para nenos no que comparto autoría con Ouka Lee, Luis Eduardo Aute ou Rafael Soler, entre outros, e ao que aporto dous poemas dadaístas: «Pinzas aladas» e «Palabras jaula».

No ano 2013 publiquei a novela infantil O poder de Amabel coa editorial Sushi Books, unha nova editorial que creu en min e apostou polo meu primeiro libro. Autotraducín O poder de Amabel do galego ao castelán —El poder de Amabel— y también está traducido al catalán —El Poder De L’amabel— e eusquera —Amabelen boretea—. En xaneiro de 2016, O poder de Amabel foi adaptado ao teatro pola compañía Pérez & Fernández con gran éxito de público e crítica.

No verán de 2015 publiquei a miña segunda novela, para un lector preadolescente, Ulises e as cronoamigas (galego) e Ulises e as cronoamigas (castelán), tamén con Sushi BooksAventura nos 50: Surfistas en California é o primeiro  título dunha serie de libros para rapaces entre 8 e 12 anos ilustrada polo xenial Jacobo Fernández Serrano.

Pocos días despois da presentación de Ulises e as cronoamigas, o seis de xuño de 2015, na Illa de San Simón, recollín o prestixioso premio Merlín de Literatura Infantil da editorial Xerais pola novela Nena e o mar. O libro, coas marabillosas ilustracións de Dani Padrón, mantúvome ocupada de colexio en colexio durante todo o curso escolar 2015-2016 e fixo de pasaporte literario para acceder ás feiras internacionais do libro, a de Fránkfurt (Alemania) e a de Guadalajara (México).

Recollendo o premio Merlín
Érica Esmorís nos medios

{:}